Den Haag, vindt ze, kan wel wat meer straatcutuur gebruiken. En, als het even kan, een duidelijke plek voor de Afrikaanse diaspora, waar de zwarte gemeenschap kan aarden en bloeien.
De hiphop- en urbanscene, dat is haar ding, zegt ze. ‘Als kind vroeg ik me af: waarom zie ik alleen maar ellendige verhalen over zwarte mensen? In de hiphop zag ik zwarte mensen die vanuit een struggle komen en succes hebben. Inmiddels zie ik echt wel dat het niet allemaal positief is, maar voor mij staat hiphop voor een mindset van do it yourself, van jezelf ontwikkelen.’
Den Haag en straatcultuur, het is geen automatische associatie. Nee, dan Rotterdam, waar Joan – ‘spreek uit Jo-En’ – studeerde. ‘Zo’n beeld voor Rotterdam Centraal, geen man op een paard met een harnas aan maar een zwarte meid in trainingsbroek, that’s me. Het kunnen ook mijn tante of mijn nichtjes zijn. Dat maakt heel veel los. Het is my ancestors wildest dream dat zo’n beeld er mag staan.’
‘Alle kansen pakken’
Den Haag, weet ze heel goed, is geen Rotterdam. ‘Rotterdam is een stad van pioniers. In Den Haag zit de macht niet in de mensen, maar in de gebouwen. Maar Den Haag heeft me gevormd, daar ben ik heel dankbaar voor. Ik wil me inzetten en iets bijdragen aan Den Haag. En hopelijk kan ik in de stad waar ik van hou dingen realiseren die voor mij belangrijk zijn.’
Eigenlijk heeft Joan twee banen. Naast haar werk als consulent bij het Fonds Podiumkunsten is er een reeks aan initiatieven waar ze – grotendeels vrijwillig – energie in steekt. Ze is grondlegger van Urban Chicks With Brains, een platform en kledinglijn geïnspireerd op de hiphop, ze is bezig met een kinderprentenboek over hiphop en organiseert evenementen samen met het Paard.
Met haar bedrijf Urban Creatives With Brains begeleidt ze jonge creatieve makers en startups in de scene. En ze werkt mee aan het Haage Ket Koti-festival dat de afschaffing van de slavernij herdenkt, maar mensen ook laat kennismaken met de Afrikaanse-Caribische cultuur en het eten. ‘Ik probeer mijn tijd maximaal te benutten. Ik pak alle kansen die ik zie, en kijk ik wie ik daarin kan meenemen.’
Slavernijmonument
Samen met anderen nam Joan begin dit jaar het initiatief voor de petitie die pleit voor een monument dat de Trans-Atlantische slavernij herdenkt. Inmiddels zit ze in de werkgroep die de gemeente adviseert over het toekomstige slavernijmonument op het Lange Voorhout, voor het Eschermuseum. ‘Dat is wel even wat anders dan een hiphopevenement met Haagse jongeren’, zegt ze grijnzend. ‘Ik participeer in alle lagen van Den Haag. Moet ook wel. Want in een stad als deze bereik je never nooit dingen in je eentje. Je moet de regels van het spel kennen.’
De mensen die als handelswaar ‘lager dan vee’ vanuit het continent Afrika richting Suriname en Antillen werden vervoerd, verdienen een eigen monument, vindt Joan. ‘Een monument dat terugblikt op iets dat nooit meer mag gebeuren, en dat inspiratie en hoop biedt voor de jongere generatie. Een echt Haags monument ook, ‘want hier in Den Haag zijn de wetten gemaakt die de slavernij mogelijk maakten en afschaften, daar moet je iets mee.’
Plek om te aarden
Met anderen uit de Afrikaanse en Caribische diaspora in Den Haag richtte Joan de community The Black Hague Experience op. Daar valt op dat veel leden, vaak ondernemers, geen echte eigen ruimte hebben om producties te realiseren. Dat is een van de zaken die Joan graag in Den Haag voor elkaar zou krijgen. ‘Ik heb een eigen kantoor waar ik 24/7 kan binnenlopen, maar veel mensen hebben dat niet. Dan ben je altijd aan het hosselen om iets te regelen.
Het zou prachtig zijn als je een plek hebt waar je elkaar de hand kunt schudden, omhelzen en inspireren, waar de kinderen kunnen opgroeien en waar je je bedrijf kunt opbouwen. Een beetje zoals vroeger Samen Sterk op het Zieken. Dit is een gemeenschap waarvan je het zelfbewustzijn moet faciliteren met een plek waar je kunt aarden met alle zwarte trots die in je zit. Want als je niet kunt aarden, kun je ook niet groeien.’
