Ayoub Aydin in een speeltuintje in de Bomenbuurt.
Ayoub was er vroeg bij. Als twaalfjarig jongetje werd hij gevraagd voor de kinderraad in Rustenburg-Oostbroek en trok hij ten strijde tegen de overlast door hondenpoep in de buurt. Een paar jaar later, als puber, nam hij deel aan het stadslab voor jongeren en deed hij via stichting 1622 mee aan Ga voor goud: een serie themabijeenkomsten voor jongeren die uitmondde in projecten in de stad. Hij werkte mee aan de nieuwe invulling van het gebouw van korfbalvereniging Ready in zijn wijk, die was opgeheven. De term stadmaker bestond nog niet, maar eigenlijk was het toen al duidelijk: Ayoub, dat wordt er een.
Terwijl hij eigenlijk liever op straat voetbalde, drong zijn moeder er op aan dat hij zou gaan werken als vakkenvuller bij de supermarkt. ‘Ik had daar eerst geen zin in. Ik heb vaak een duwtje nodig, maar als ik eenmaal ergens aan begin, ga ik er ook 120 procent voor. Op een gegeven moment werkte ik daar tot twee uur ’s nachts.’
Ondernemer
Als puber deed hij veel stadmaker-achtige dingen op vrijwillige basis, maar op zijn achttiende besloot Ayoub dat er geld verdiend moest worden. Zonder duidelijk plan schreef hij zich in bij de Kamer van Koophandel. ‘De man die me hielp, vroeg: “Wat doe jij?” Ik zei: “Jongeren zelfstandig en zelfredzaam maken, dat heb ik zelf ook meten doen.” De naam van mijn bedrijf heb ik ter plekke verzonnen. Ik dacht eerst aan Prestige, maar daar bleken er al heel veel van te zijn. Dus dat heb ik afgekort: Prest Social. Ik ging terug naar huis en zei: “Mam, ik ben zzp’er!”‘
Die dag bij de Kamer van Koophandel is nu vijf jaar geleden, en sinds die tijd heeft Ayoub al heel wat projecten opgezet en begeleid voor heel verschillende opdrachtgevers. Opbouwwerker, projectleider, hulpverlener, campagnemaker, Ayoub heeft het allemaal al eens gedaan. Ook geeft hij jongeren trainingen op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. ‘En ik ben 22, ik ben pas net begonnen, zo voelt het in elk geval.’
Fietsles
Zijn favoriete project zijn de Wheelie Weken. In de mei- en zomervakantie staat Ayoub met vrijwilligers op verschillende pleinen in Den Haag om kinderen te leren fietsen en ze meer plezier in fietsen te geven. ‘Dat project heb ik zelf bedacht. Ik ben begonnen als vrijwilliger en dankzij de gemeente Den Haag is het nu betaald. Geweldig toch? Eerst dacht ik vooral aan kinderen van vluchtelingen, maar er komen ook veel kinderen die eenvoudig nooit fietsen omdat de school direct om de hoek zit. Ik sta op zo’n plein op maandag-, woensdag- en vrijdagmiddag. Komt een kind op maandag, dan zeg ik: “Woensdag kom je weer hè?” In drie middagen kunnen ze fietsen. Succes gegarandeerd, bijna dan. Prachtig, je ziet hun zelfbewustzijn groeien: ik kan fietsen! Dat is ook zelfredzaamheid. En het is veel beter dan alleen maar binnen zitten met een Playstation.’
Iets nalaten
De diepere inspiratie voor zijn werk als stadmaker haalt Ayoub uit zijn geloof, de islam. ‘Als ik hier wegga, wil ik iets nalaten. Dan wil ik kunnen zeggen: “Ik heb gedaan wat mijn schepper van me verwacht: anderen helpen om goed te leven en saamhorigheid creëren”. Van de kinderen die ik vandaag leer fietsen, hoop ik dat ze op een later moment naar me toe komen en zeggen: “Ik wil een opleiding beginnen, een bedrijf starten”. Ik wil voor hen de persoon zijn naar wie ze altijd toe kunnen.’
Jonge stadmakers
De eerste keer dat hij zijn gezicht liet zien op een bijeenkomst met andere stadmakers, dacht Ayoub: allemaal oude mensen, wat is dit? ‘Maar de vibe, het stadmakersgevoel, was goed. Ik zou het wel mooi vinden als we een groep kunnen vormen met meer jonge stadmakers. Verjonging, dat verbreedt je perspectief. Stadmaken moet je juist ook voor jongeren doen. Dan doe je iets voor de toekomst: voor de generatie hierna, en die daarna, en die daarna.’
Meer weten? Kijk eens op prestsocial.com.
